การแสดงจบการศึกษาในครั้งนี้เติบโตขึ้นจากปีที่แล้ว ทำสิ่งที่ยากขึ้นและไม่ถนัดเลยในแทบทุกอย่าง แต่ในความยาก เราได้เรียนรู้ความเป็นไปได้ที่จะทำให้สำเร็จ จากความผิดพลาดเมื่อปีที่แล้ว ในด้านของบทประพันธ์ปีนี้ยากและมีความท้าทายกว่าปีที่แล้วเยอะมาก เพลงที่ใหญ่ขึ้น ยากขึ้น และเยอะขึ้น ต้องมาคู่กับการบริหารจัดการเวลาให้ดี เรียนรู้จากข้อผิดพลาดปีที่แล้วคือจะไม่ใช้เวลากับเพลงหนึ่งเยอะเกินไป เทอมนี้เรียนทุกเพลงแทบจะพร้อมๆกัน อย่างละนิดอย่างละหน่อย แตกต่างจากปีที่แล้วที่เรียนเพลงเดียว แล้วค่อยต่อเพลงใหม่ งานตัดต่อคืองานที่ไม่เคยทำเลยทั้งภาพและเสียง ยังไม่รวมถึงการเซ็ทแต่ละฉากอีก คือการเรียนรู้การวางแผนที่จะทำงานให้เป็นขั้นเป็นตอน บางอย่างคิดว่าเวิคแต่ทำแล้วไม่เวิคก็ต้องลองหาวิธีใหม่ๆ ที่ง่ายและสนุกกว่าเดิม ตอนแรกๆมีท้อแท้หลายครั้ง เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะคิดออกในเวลาอันรวดเร็ว บางอย่างต้องใช้เวลา มาคิดดูแล้วก็เหมือนตอนที่อั่งเปาจะตัดสินใจที่จะค่อยๆจับภาพ potpourri ที่ค่อยๆตายลง โดยถ่ายทุกๆวันเนี้ยแหละ นี่ก็เป็นงานที่ต้องใช้เวลา พอใช้เวลาก็เสี่ยงมากๆเพราะว่าถ้ามันไม่เวิค เวลามันก็ถูกใข้ไปเรียบร้อยแล้ว เวลาแสดงก็ใกล้ขึ้น วิธีการทำคือต้องทำแล้วหาหนตทางแก้ไขไปเรื่อยๆ ไม่ทำทางเดียวไปตลอด

 

        ปีนี้สิ่งที่เหมือนเดิมจากปีที่แล้วอย่างหนึ่งคือไอเดียของ stop motion แต่ไม่ใช่การทำ stop motion แต่เป็นการเรียนรู้ที่จะทำอะไรเป็น timeline มากขึ้นเห็นได้จาก booklet และสูจิบัตร การทำถ่าย potpourri ที่เดิม มุมเดิม ผ่านเวลาที่ทำให้เกิดความแตกต่าง นั้นคือไอเดียของ stop motion ที่ได้นำมาใช้

 

         สิ่งที่ต่อยอดจากปีที่แล้วคือการศึกษาเรื่อง “เวลา” ปีที่แล้วอั่งเปาพยายามที่จะอธิบายการเกิดขึ้นของเวลา แต่ปีนี้ได้พูดต่อในเรื่องของผลกระทบที่เกิดขึ้นจากเวลาที่เดินผ่านไป ดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งลงของดอกไม้ในโถ ข้อความในจดหมายของชูมาน์ที่เขียนถึงแม่ของเขาคือหนึ่งในประสบการณ์ชีวิตที่เขาเอ่ยถึงซึ่งก็เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา นำมาสู่เพลงสุดท้ายที่เป็นการตีความของอั่งเปาเอง ได้เรียนรู้ว่าข้อเท็จจริงเป็นสิ่งคำคัญ แต่การทำงาน “สร้างสรรค์” ข้อเท็จจริงต้องมาพร้อมกับข้อคิดเห็นที่มาจากการตีความของเราเอง นั้นทำให้ข้อเท็จจริงเกิดการตีตวามใหม่ เมื่อนั้นบทประพันธ์และงานก็จะเป็นส่วนหนึ่งกับตัวเรามากขึ้น เป็นปีที่ได้เรียนรู้ ทดลองสิ่งใหม่เต็มไปหมด ทุกอย่างเริ่มจากความไม่รู้ไปหมด คลำๆหาทาง ทดลองเดินไปเรื่อยๆ ก็ค้นพบว่าเป็นทางที่สนุกมากๆ จดจำและปรับปรุงในงานต่อไป

​

ฉมามาศ แก้วบัวดี

1 พฤษภาคม 2562