ฟังเพื่อ...สร้างสังคม

การฟังเป็นความสามารถที่จะต้องเริ่มจากตนเองและนำไปสู่ผู้คนรอบข้างในขนาดที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ Daniel Barenboim กล่าวว่า “การศึกษาเกี่ยวกับหูอาจมีความสำคัญมากกว่าที่เราสามารถจินตนาการได้ไม่เพียงแต่สำหรับการพัฒนาของแต่ละบุคคลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการทำงานของสังคมและของรัฐบาลด้วย ความสามารถและความเข้าใจทางดนตรีและความฉลาดในการได้ยิน เป็นสิ่งที่มักแยกออกจากชีวิตที่เหลือของมนุษย์ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ของความบันเทิงหรือไปสู่ศิลปะที่ไม่คุ้นเคย”

ในขณะที่ Kate Murphy มองศิลปะในการฟังคือส่วนหนึ่งในการพูดคุยเชิงขบขันโดยกล่าวว่า “การฟังเรื่องซุบซิบนินทาที่ดี ทำให้คนพยายามทำตัวแบบเดียวกับในเรื่องที่ฟังได้ และเรื่องซุบซิบนินทาที่ไม่ดีทำให้คนรู้สึกดีกับตนเองมากยิ่งขึ้น” และกล่าวเพิ่มเติมว่าข้อดีของการซุบซิบนินทาคือ “กลไกที่มีประสิทธิภาพมากกว่าสำหรัการสร้างความสัมพันธ์และการเรียนรู้ทางสัมคม' แนวคิดดังกล่าวใกล้เคียงกับกับแนวคิดของ ยูวัล โนอาห์ แฮรารี (Yuval Noah Harari) ที่เขียนไว้หลังปกของหนังสือ เซเปียนส์ ประวัติย่อของมนุษยชาติว่า “การนินทา ช่วยให้เราร่วมมือกันได้” จากกรณีตัวอย่างดังกล่าวอาจทำให้เราตระหนักและตั้งคำถามได้ว่าการฟังที่เป็นทักษะหนึ่งที่เริ่มจากตนเองนั้นสามรถพัฒนาไปเป็นการฟังในระดับสังคมควรที่จะต้องเริ่มจากความเข้าใจที่ตรงกัน จากกรณีของการซุบซิบนินทานั้นเป็นกรณีตัวย่างที่น่าสนใจเพราะการนินทาไม่ว่าจะในทางที่ดีหรือไม่เป็นการร่วมมือการฟังและพูดคุยสื่อสารของคนที่มีพื้นฐานแนวคิดเดียวกันแทบทั้งสิ้น.

อ้างอิง: Daniel Barenboim, listen&hearing, Everything is connected, P 10

Kate Murphy, ไอริสา ชั้นศิริ (แปล), ศิลปะการฟังที่สาบสูญ, ทำไมเราไม่ฟังกัน: สิ่งที่หล่นหายเมื่อเราไม่ตั้งใจฟัง, P.191-192

ยูวัล โนอาห์ แฮรารี (เขียน), ดร.นำชัย ชีววิวรรธน์, เซเปียนส์ ประวัติย่อของมนุษยชาติ,