ประสบการณ์การมองเห็นและได้ยิน: หรือว่าเราฟังเพื่อหา "สัญญาณ" ?

"ความสั่นสะเทือนที่ไม่แปรเปลี่ยนย่อมไม่มีความหมายใด ๆ "

นี่คือทฤษฎีบทของฟิสิกส์เชิงคณิต ลองลากโน้ตตัวบีแฟลตบนไวโอลิน แล้วลากคันชักอยู่ที่เสียงนั้นไป โน้ตเสียงนั้นจะไม่สื่อความหมายอะไรใด ๆ ทั้งสิ้นจะเป็น จะเป็นดนตรีก็ไม่ใช่ จะเป็นเสียงก็ไม่เชิง เพราะมันไม่มี "สัญญาณ" อะไรส่งออกมาเลย อันที่จริงแล้วสัญชาตญาณการรับรู้เสียงของเราตระหนักความจริงในข้อนี้ดี เพราะฉะนั้น เวลาที่มีเสียงดังแช่อยู่กับที่ ไม่ว่าจะเป็นเสียงน้ำตก หรือเสียงหึ่ง ของหลอดไฟนีออนที่บาลานซ์กำลังจะพัง โสตที่รับรู้เสียงของเราจะไม่ได้ยินมันเลย เวลาที่เราพูด เราต้องปรับเปลี่ยนเสียงที่เราเอ่ยเอื้อนออกมาให้เป็นคำพูด ความหมายจะเกิดขึ้นได้ก็โดยอาศัยความจริงข้อนี้ดีเมื่อเขาเขียนว่า "เราจะรู้ว่าวิญญาณนั้นหนักอึ้งเพียงใดก็ในความเงียบเหมือนเวลาที่ชั่วเงินและทองในน้ำบริสุทธิ์ และคำพูดที่เราเปล่งออกไปย่อมไม่มีความหมาย เว้นเสียแต่เมื่อมันเอิบอาบอยู่ในความเงียบสงบ"

"การมองเห็นก็เหมือนกับการได้ยิน ที่ต้องอาศัยแสงที่ได้รับการเสกสรรปั้นแต่งจึงจะสื่อความหมายได้ หากเราจับภาพแช่นิ่งไว้บนจอตา ภาพเหล่านั้นก็จะหายไป"